— Өнөөх (хүн) ойн хамаатнуудын маань ярьдаг шиг тийм ч бүхнийг дийлдэг амьтан биш гэдгийг чи өөрөө нүдээрээ үзэж байна даа гээд яриагаа үргэлжлүүлэн: Өнөөх чинь бидэн шиг л айдаг, юмаар дутдаг, зовж зүдэрдэг үхэж өнгөрдөг л юм. Биднийг хөнөөх гээд аюул занал дүүрэн, омог бардам ирээд одоо амьсгалах ч амьсгаагүй газар дээр тэрийж байна.

 Тэгвэл яахлаараа бүгдээрээ түүнээс айцгаадаг юм бэ? Өнөөхөд биднийх шиг чадалтай хөл байхгүй, шонхрын далавч байхгүй, үен шиг шалмаг биш, үнэг шиг хурц шүдгүй гэтэл яахлаараа бүхнээс хамгийн хүчтэй нь болсон юм бэ? Яагаад гэвэл Өнөөх бол агуу их тэмцэгч юм шүү. Буга бид ямар ч амьтдыг алж хөнөөдөггүй гэлээ ч бид амьдрах тэмүүлэл чин эрмэлзлэгээрээ Өнөөхтэй эн зэрэгцэх ёстой юм шүү! Тэр бидэнд хэчнээн л удаа үхэл авчирч байсан ч бид амьдрах л ёстой юм шүү. Бид хүлцэнгүй, зөрүүдхэн удам судраа үргэлжлүүлж, үржиж, хамгаалж байх ёстой юм шүү. Бид өнөөхөөс өөрсдийнхөө амьдралыг өрөөл бусдынхаа амьдралыг хамгаалж бие биедээ болон ойн бүх ах дүү нартаа тусалж байх ёстой юм шүү. Бид юманд соргог, сэрэмжтэй болгоомжтой авхаалжтай, овсгоотой, баригдашгүй харин хэзээ ч айж хулчийлгүй явах ёстой юм шүү.

— Амьдралын агуу их хууль бол энэ л юм шүү... миний хүү ярьсныг минь ойлгов уу даа гэв.

— Ойлгосон, амьдралын хууль бол тэмцэл гэж ойлголоо гэж Бээмбий намуухан хариуллаа.

Өвгөн буга буурал толгойгоо гудайлган түүний харц эцсийн удаад залуу үеийнх шигээ цогтойёо гялалзав.