Хашааны цаагуур элдэв араатан тэнүүчилж, шөнийн цагаар ранчод тун ч аймшигтай. Зарим нь үнэхээр байгаа ч зарим нь ойн тэндээс сонстох дуу чимээгээр жаал хүүгийн санаандаа бодсон амьтан болой. Хэрэв жаал хүү ээжийнхээ чийрэг биед наалдан унтсан сан бол юунаас ч айхгүй, ойн зэрлэг араатнууд гэрийн тэжээвэр номхон амьтад лугаа адил санагдах билээ.

Гэвч тэд байдгаараа л байлаа. Тэдгээрийн нэгийг хүү бодож олжээ. Ээж аав нь гэрлээ унтрааж унтахаар хэвтэхэд жаал хүү нүдээ анивчин, аюултай амьтад гэрэлтэйд гарч ирдэггүй учраас нарны хурц гэрлийн тухай бодно. Гэлээ ч айх нь ихэссээр эцэст нь ойгоос сонстох энэ хачин жигтэй дуу чимээ ямар амьтных болохыг бодож олжээ. Хөл толгойгүй, заримдаа гөлгөр заримдаа үсэрхэг (яг тийм гэхээр нарийн ялгагдахгүй байжээ) урт хоолойрхуу биетэй, гэхдээ хоёр үзүүр нь өргөн, дундаа нарийхан тийм нэг том бэлцгэр амьтан байлаа. Үзүүрүүд нь ам, бас хөл болдог, ядахдаа нэг үзүүрээрээ газар тулж, нөгөө үзүүрээ өргөн биеэ чангалаад өргөсөн үзүүрээ урагш явуулан хэрэгтэй модны навч үр жимс тасалж аваад, дараа нь ард үлдсэн үзүүрээ зөөж тавина. Ингэхдээ маш хурдан хөдөлнө. Жаалхүү төсөөлөн боддог энэ амьтандаа нэр өгч чадахгүй байснаа эцэст нь «диданго» гэж нэрлэв...