Миний “тачаал” тэр өдрөөс эхлэв. Албан ажилд орсон хүн юу бодож, мэдрэх ёстой шиг тийм зүйлийг мэдэрсэн мэт санагднам. Би зүгээр л нэгэн, эгэл залуу хөвүүн байхаа больж, би дурласан хүн болжээ. Тэр өдрөөс л миний тачаал эхэлсэн гэж би хэлсэн, мөн тэр өдрөөс л бас миний сэтгэлийн зовлон эхэлснийг нэмж хэлэх хэрэгтэй. Зинаидагийн эзгүйд би гуниглан, ухаанд юу ч орохгүй, барьсан зүйл гараас минь мултран унаж, би бүтэн өдөр ганцхан түүний тухай л хүнд бодолд автагдана… гуниглан сэтгэл зовно… тэгсэн мөртөө түүний дэргэд ч бас сэтгэл уужирсан нь үгүй. Би түүнийг харан өөрөө юу ч биш гэдгээ ойлгодог, тэнэглэн гоморхож, тэнэгээр бялдуучилдаг байсан боловч яаж ч давахын аргагүй хүчин намайг түүн рүү татан өрөөний нь босгыг алхан орох бүр өөрийн эрхгүй аз жаргалдаа чичрэн догдолдог байв. Зинаида намайг өөрт нь дурлав гэдгийг тэр даруй таамаглаж мөн би ч гэсэн нуухыг бодсонгүй. Тэр миний тэсгэлгүй хүслийг тоглоом болгон биеэ зугаацуулан намайг мангууруулан хөөргөн эрхлүүлж улам зовоодог байлаа.
Бусдын асар их баясгалан, тоо томшгүй гашуун зовлонгийн шалтгааныг өөрөө мэдсэн ч хариу барихгүй ганцхан үүсвэр нь байх тул амттайхан ажээ...