«Ямар балай юм бэ! Би чинь азтай сайхан амьдарч байгаа багш хүн шүү дээ... Өөр ямар ертөнц хэрэгтэй байдаг сан билээ? Шал дэмий юм бодож байна!» гэж сэтгэлээ тайвшруулахыг оролдов.
Тэгтэл, би бол ер багш биш, харин грек хэлний багш чех шиг ямар ч авьяас чадваргүй түшмэл гэж бодов. Никитин багшлах ажлыг хэзээ ч сонирхож байсангүй, сурган хүмүүжүүлэх ухааныг ч судалсангүй, судалъя мэдье ч гэж хичээдэггүй, бас хүүхэдтэй харилцаж чаддаггүй байжээ. Заадаг хичээлийнхээ ач холбогдлыг мэддэггүй байсан учир, огт хэрэггүй юм заасан байж ч болзошгүй юм.

... Би бол өнөөх чехтэй адил өөрийнхөө тэнэгийг нууж, тэнгэрийн өршөөлөөр үйлс бүхэн урагштай байгаа дүр үзүүлэн, бусдыг эвтэйхэн мэхэлж чаддаг юм байна гэдэг тэр шинэ бодол Никитинийг айлгаж байлаа. Никитин, тэр бодлыг няцаахыг оролдон тэр бүгд балай тэнэг бөгөөд гагцхүү уур хүрч сэтгэл хөдөлснөөс тийм бодол төрж байна. Сүүлд өөрөө өөрийгөө шоолж инээх биз гэж бодож байлаа...
Үнэхээр ч өглөө болоход нь өөрийгөө хийрхүү эм хүн шиг гэж зэмлэн инээж байлаа. Гэвч тайван байдал нь бараг л буцалтгүй алдагдаад, гадна талыг нь шавардаагүй хоёр давхар байшиндаа жаргалтай амьдрах аргагүй болсон гэдгийг тун сайн мэдэж байлаа. Анхандаа сайхан юм шиг санагдан байсан хуурамч үзэгдэл замхраад, тайван байдал хувийн жаргалтай эвсэн таардаггүй шинэ бөгөөд учраа мэдсэн, бужигнасан амьдрал эхэлж байгааг тааварлав...