Тунгалаг нартай өдөр хөх тэнгэр мэлтийж, Өвлийн ордны дэргэдэх талбайд үй түмэн ажилчин өвдөг сөхрөн сууж, ордны тагтан дээр цэнхэр хувцастай хаан, алтан шар дээлтэй лам хоёулаа мөр зэрэгцэн зогсоод тэрхүү хэлгүй номхон сөхрөн суусан олонд тэднийг эвлэрүүлэх цэцэн мэргэн үг хэлж буй нэг жавхлантай зураг байдал нүдэнд нь харагджээ.

«Тэд чинь мөн саяхан тийнхүү сөхрөөд сууж байсан шүү. Тэр явдал хувьсгалт хөдөлгөөнд үхлийн цохилт, хаан ба ард түмний хоорондын харилцаанд ямар нэг шинэ эхлэлт болсон билээ...» гэж Самгин бодов.

Энэ бодол нь одоо түүхэн том явдал болж, дэг журам тогтож, нөгөө дэмий балай ярьдаг улсыг нэг бол эрүүлжүүлнэ, нэг бол устган сөнөөх болно гэдэг итгэлийг нь улам түргэнээ лавшруулна. Самгин ингэж бат итгээд ням гарагийн өглөө эрт Невагийн гудамжаар алхан явав. Ердийн нэг зэгий бүүдгэр өдөр болж, хэдий хуурай салхин үлээвч тийм ч жихүүн биш, хааяа цасан ширхэг хаялж байжээ. Өглөө хэдий эрт боловч гудамжнаа хүн олон, гэвч тэд хэзээ хэзээнээс нэг л тархай, ямар,ч зорилгогүй яваа юм шиг санагдах ажгуу. Сайн хувцас өмссөн хүн олон үзэгдэх ба олонх нь Усан онгоцны төв газрын барилгын тийш явах бөгөөд гагцхүү үйлдвэрийн ажилчид бололтой нэг бөөн залуус хажуугийн гудамжнаас гарч ирээд Тугт талбайн тийш яаран гүйлдэж байх нь үзэгдэнэ. Хөлсний морин тэрэг үзтэл ховор харагдана. Энэ удаа хотын харуулынхан огт үзэгдэхгүй тул Самгины сэтгэл амар явах агаад Невагийн талбайд урьд урьдынхаас улам нам гүм байхад бүр ч санаа амарчээ...