Тамшаахай өврөөс гар буугаа гаргав.

— Болиоч тэнэг! Солиотой эд вэ! Тэд зүгээр өнгөрч болно шүү дээ. Гэтэл чи буу тавих нь уу... гэж Егор эрс ууртай өгүүлэв.

— Би тэднийг мэднэ ээ! гэж Тамшаахай ихэд сандран өгүүлэхийг үзвэл, мөнөөхөн айхавтар тайван байдлаа энэхэн мөчид бүрэн алджээ.

— За ингэе би эндээс ухасхийн зугтаая, тэд намайг хөөнө. Надад шоронгоос суллагдсан бичиг бий.., гэж Егор тэвдэн өгүүлэхдээ нүдээ бүлтийлгээд хаашаа зугтаахыгаа харах зуур, — Миний бичгийг яг өнөөдрөөр өдөрлөсөн байгаа. Тэгэхлээр би алзахгүй. Эд намайг хөөж гүйцэх юм бол би хэлнэ, үүгээр хүүхэн эргүүлж явтал шүгэл тачигнахтай зэрэг айгаад зугтаасан гэнэ. Тэгээд л гүйцээ. Та нар надад битгий муу юм санаарай гээд Егор ухасхийн гарч, ухаан жолоогүй гүйв. Гэтэл тал талаас шүгэл тасхийж, хүмүүс гүйлдэв.

Егор бүр залуу хүн адил сүрхий махран зугтааж байв. Тийнхүү ухаан жолоогүй гүйж явахдаа бас амандаа юм үглэн, аль санаанд орсон дууны үг хэнгэнэн аялж явав. Нэгэн гэгээ харж, тэр зүг эргээд ямар нэг бүдүүн төмөр хоолой дээр авиран гарч

«Данда лийдаа даа юу даа! Би юу ч хараагүй, хэнийг ч мэдэхгүй» гэж маадгар дуулж явав...