Урьд өдөр нь үдэш болж байхад Иван Расторгуевын төрөл садныхан түүнийг аян замд үдэхээр цуглажээ. Иван рашаан амралтад явсан юм. Амьдралдаа анх удаа далай руу явж байгаа нь тэр. Чингээд жаахан балгацгааж юм ярьж маргалдаж гарав. Иван ганц урилгатай байж эхнэрээ, хоёр жаал хүүтэйгээ авч явах гэсэн тул хүүхэд авч явах хэрэг байна уу, үгүй юу? гэж маргалдав. Иван авч явах нь хэрэгтэй гэж үзэхээр үл барам уурлаж,

— Хүндэт хамаатан та нартаа шууд хэлэхэд би бол хамаагүй дүлий годил шиг суугаад байж чадна. Миний хүүхдүүд хар багаасаа юм үзээсэй гэж бодож байна! Надад бол тэгж амрах ч явдалгүй. Загасны дэгээ бариад голын эргийн сүүдэрт сууж байвал болох нь тэр. Тэгээд л амарч орхино. Бутны ёроолд нэг лонх юм ханзална л биз... Тийм үү? Харин эдэнд, энэ багачуулд их хэрэгтэй. Жишээ нь эд сургуульд ороод, тэнгис далай гэж үзэх болно, гэтэл тэр тэнгис далайгаа нүдээр үзсэн үү? Биднийг жаахан байхад аав дагуулж явж билээ гэж хожим том болоод ярих болно. Би эцгийгээ бараг санахгүй байна, харин намайг жаахан байхад Хустай руу авч явсныг санаж байна. Тэр л санаанаас гардаггүй юм! Бодвол намайг эрхлүүлж, цаастай чихэр авчирч өгдөг байсан байлгүй яах вэ, би огт санахгүй байна. Харин намайг мориор Хустай руу авч явсныг сайн санаж байна...