Тэгтэл гэнэт эгч нар нь тэнгисээс гарч ирэхийг олж харжээ. Тэдний царай өөрийнх шиг нь цонхийн цайсан байх бөгөөд урт сайхан гэзэг үс нь салхинд намирсангүй, ажвал хяргамал толгойтой байлаа.
— Чамайг үхлээс хэлтрүүлж өгнө гэсний төлөө бид гэзгээ эмгэн шуламд өглөө! Бидэнд тэр энэ хутгыг өгсөн юм. Ямар хурц болохыг нь хараач! Нар ургахаас өмнөхөн хунтайжийн зүрхэнд үүнийг чи шаах ёстой юм шүү. Түүний халуун цус хөл дээр чинь үсрэхэд хоёр хөл чинь загасны сүүл болон хувирч, далайн шорвог хөөс болохоос урьтан чи дахин лусын охин болж, бидэнтэйгээ тэнгисийн ёроолд очиж гурван зуун жил амьдарна! За, түргэлж үз. Нэг бол тэр, нэг бол чи, та хоёрын хэн нэг чинь л нар мандахаас өмнө үхэх ёстой! Эмэг эх маань гуньж гутарснаас болоод буурал үс нь унаж гүйцсэн. Бидний үсийг эмгэн шулам хяргалаа. Хунтайжийг алчхаад хүрээд ир! Түргэлээрэй, тэнгэрийн хаяанд улаан судал үзэгдэж байгааг харж байна уу? Мөдхөн нар ургаж, чи үхэх нь байна шүү.
Ингэж хэлээд эгч нар нь гүнээр санаа алдан, тэнгистээ шумбан оров...
