Ингэж шийдээд Жюльен бодолд орлоо...

«Шуудан зөөгч ердийн адилаар зургаан цагт сонин авч ирнэ. Ноён дө Реналь үүнийг уншиж дууссаны дараа найман цагт Элиз охин мярааж ороод эхнэрийн ширээн дээр тавина. Сэрээд уншиж үзсэнээ хашхираад гар нь салганах болно. Тэрний амь нас арван цаг таван минутад төгслөө гэдгийг уншаад бүр ч гайхах вий.

Тэр эмэгтэй харамсан уйлж халуун нулимсаа урсгахыг би мэдэж байна. Би түүнийг алах гэсэн боловч юманд бодохгүй мартана. Амийг нь хорлох гэсэн тэр эмэгтэй гав ганцаараа миний алагдсаныг бүр харамсан уйлах хүн дээ».

«Эсрэг тэсрэг юм гэдэг энэ байх аа!» гэж Жюльен бодов. Матильдад арван таван минутын туршид загнуулж байхдаа Жюльен гагцхүү дө Реналь авгайг мөрөөдөн байв. Матильдын хэлж байгаа үгэнд үе үе Жюльен хариу өгч байсан боловч Веррьерт өнгөрөөсөн тэр нэг үеийг дурсах бодлоос ангижирч чадахгүй байлаа. Ягаан бүтээлэг дээр Безансоны сонин хэвтэж байсныг чичгэнэсэн мөлчгөр цагаан гар авлаа. Тэр гарын эзэн дө Реналь авгай сониныг уншиж үзээд уйлж байгааг Жюльен санаандаа харна... авгайн мулцгар цагаан хацрыг даган мойлны чинээ нулимс мөчрөөс тасарсан жимс шиг бөмбөрөн бөнжгөнөн дуслах нь шоронгийн мухар сахисан Жюльений нүдэнд тодын тод үзэгдэнэ.