Өгүүлэх нь: Зуны нэг өглөө Турлиахтын тосгоны гойд баян бус, газрын эзэн Анна Павловна Адуева авгайнхан гэр хотлоороо эзэгтэйгээсээ эхлээд Барбос гэдэг гинжний нохой нь хүртэл үүр цүүрээр босоцгоожээ.

Анна Павловна авгайн ганц хүү Александр Федорыч хорин настай залуу эрийн бөх нойроор нойрсоно, гэрийнхэн нь бүгдээрээ бөөн хөл хөөрцөг болж зарц шивэгчид залуу эзнээ сэрээгүүзэй гэж сэмээрхэн алхалж, шивгэнэн ярьцгаана. Хэн нэг нь ялимгүй чимээ гаргаж, чангахан дуугарчихвал Анна Павловна авгай тэр дороо эгдүүцсэн арслан мэт гарч ирээд, тэр гэнэдсэн хүнийг аашилж элдвээр хочилж, заримдаа их хилэгнэвэл чадлаараа ёворч цээрлүүлнэ.

Эзнийх гэвэл Анна Павловна, Александр Федорыч хоёулхнаа атал арван хүний идээ будаа төхөөрч байгаа юм шиг гал тогоонд гурван хүн хоол унд бэлдэж, пинд тэрэг зүлгэн тосолж, хүн бүхэн борви бохисхийх завгүй ажил хийцгээнэ. Ганц Барбос нохой л хийх юмгүй байвч олны хөл үймээнд хэрээрээ оролцож, дэргэдүүрээ зарц, хөтөч өнгөрөх юм уу, охид гүйлдэхэд сүүлээ шарвалзуулан шиншлээд «өнөөдөр манайхан юу болоод ингэж бужигнаад байна аа, хэлээд өгөөч та минь» гэж асуух мэт харна.

Ийнхүү бужигнасны учир гэвэл...