Эрт урьд цагт хэрэмт Миср хотноо гуталчин Маруф гэгч нэгэн хүн амьдардаг байжээ. Түүний гэргий айсихь эм Фатима туйлын хэдэр ярдаг хэрүүлч хүн ажээ.

Фатима эр нөхрийг дийлэн зовоож өдөрт мянгантаа хараан загнах атал Маруф угаас нэр сүрийг бодох саруул ухаантай хүн тул эмээн сүрдсээр суудаг байв. Маруф уулын ядуу хоосон хүн, олсныг эхнэр нь үрэн таран хийхийн хамт бас шөнө болгон хариу, авах мэт биеийг зовоох нь их тул үргэлж их л зовлонтой хонох бүлгээ. Өөрөөр хэлбэл Фатима бол:

Амраг гэргийн өвөрт олон шөнө унтлаа

Амар заяа үзсэн удаа огт үгүй билээ.

Өвөрт нь, орохдоо болдог сон бол хор авч ороод

Өөрийн эрхгүй амь юуг нь хорлох билээ.

гэж нэг шүлэгчийн хэлсэнтэй туйлын адилхан эм билээ.

Нэг өглөө Фатима өгүүлрүүн; «Ай Маруф чи, орой ирэхдээ зөгийн балтай боов авчиртугай» гэхэд нь Маруф: «Аллах чамайг харж боовны мөнгө хайрлах аваас авчирсугай. Бурхан өршөөн хэлтрүүлэх вий!» гэсэнд Фатима: «Тэрхүү хэлтрүүлэх эс хэлтрүүлэх гэдгийг чинь би мэдэхгүй. Ямар ч гэсэн орой зөгийн балтай боов эс авчирвал энэ шөнө унтахгүй гэж мэдээрэй» гэжээ.

Маруф гуталчин, Аллахын нэрийг дурдаж гэрээс гараад сая сэтгэл амарч, өглөөний мөргөл үйлдээд мухлагийг нээж, «Аяа эзэн минь, өнөөдөр боовны үнэ олж, ирэх шөнийн зовлонгоос ангижрах юм сан» гэж залбиран үд өнгөртөл суутал нэг ч хүн ирж гутал засуулсангүй. Маруф эхнэрээс эмээхийн эрхэнд мухлагийг хааж нэгэн боовны дэлгүүрийн дэргэдүүр доголон нулимстай, уруу царайлан гартал, боовны наймаачин:...