Хөгшин хон хэрээний зүрх шимшрэх болов. Юу гэвэл хон хэрээний удмыг хүйс тэмтэрч бий. Ядахдаа олз ашгийн тулд биш, дан ганц зугаа болгож алдаг байжээ. Урьдын цэцэн мэргэн бархиралдааныг дурсахын ч хэрэг алга. Хон хэрээнүүд хус модонд сүргээрээ чуулаад дэмий л «Бид хаана байна харагтуy!» гэж сөөнгөтөн бархиралдана. Тэгтэл пан гээд арав юм уу, хорин хэрээ огт байгаагүй юм шиг л алга болох нь тэр! Урьдынх шиг хоол цөвдөл ч олдохоо больжээ. Эргэн тойронд модыг огтчиж, намгийг ширгээн, ан араатныг үргээн хөөгөөд үнэнч шударгаар өл залгуулахыг болив. Хон хэрээдийн сүрэг хотын цэцэрлэг, ногооны газар, малын хашаа хоогоор эргэлдэх болов. Ингэсний нь төлөө дахиад «пан» гээд басхүү арав хорин хэрээ алга болдог боллоо. Хэрээдийн удам үржил сайтай нь яамай. Эс тийм болж гэм начин болон харцгай, бүргэд болон бусдад хэл алба татвар өргөх сөн билээ.

Хөгшин хон хэрээ дүү нараа сургаж ятгаруун: «Дэмий бүү бархирагтун! Хамаагүй айлын ногооны хашаагаар бүү нисэгтүн!» гэж ятгаж хэлбэл «Хөгшин хулхи минь, чи шинэ ажил хэрэгт юу ч ухаарахгүй! Өнөөгийн цагт хулгайлахгүйгээр болохоос өнгөрчээ» гэсэн ганцхан л хариу дуулдаг болжээ...