Зохиолч: П. П. Бажов
Орчуулагч: У. Дамдинсүрэн
Ангилал: Оросын уран зохиол Үлгэр, домог
Хэвлэлийн газар: Улсын хэвлэлийн газар
Максим Вахоня, Гургалдай гэж нэршсэн Садык Узеев гэгч хоёр өвгөн нэг дор амь зууж байжээ. Нэг нь орос, нөгөө нь башкир. Хоёул хар багаасаа хамт алт, хүдрийн уурхай хэсэж үйлээ үзэж явжээ. Хоорондоо огт төсгүй хэр нь гайхмаар анд нөхөд байсан гэж ярьдаг юм. Вахоня, нүсэр том биетэй, ханхар өргөн цээжтэй хүйсээ хүрсэн сахалтай баавгайн хөл шиг хөлтэй, зангидсан гарыг нь харахад аймаар бөгөөд баргил чанга дуутай, зан ааш сайтай хүн. Аяархан дуугарч ярихад доргионд нь ялаа дэлэм хэртэй хол үсэрдэг ажээ. Архи уучихсан байхдаа шартай залуу өдвөл,
— Гай дайрахаас холуур яв, хүү минь! Би санамсаргүй цохичхож мэднэ шүү гэж хэлдэг ажээ.
Садык нь намхан нуруутай, шөрвийсэн шингэн саамай сахалтай, туранхай боловч шандаслаг эр бил ээ. Бас л сайн бэхэлгээчин гэж хэлж болно. Харахад доожоогүй хэрнээ ажил хийхдээ хэнийг ч дагуулдаггүй хүн байдаг. Дуулах, бүжиглэх, цоор үлээх дуртай, хөгжилтэй хүн бил ээ. Манайхаар бол гургалдай гэсэн утгатай Сандукач гэж нэртэй болсон нь талаар биш юм...
