Юлия, сэтгэлгүй хүнтэй ханилаад, өөрийн нь хэлснээр таван жил уйтгартайяа нойрмоглож байтал гэнэт суларч, сэтгэлдээ таарсан янаг хүнтэй болжээ. Эр нөхөр нь үхэж, эрх чөлөө, хайр дурлал хоёр нэгэн зэрэг хүрч ирсэнд өмнөөс нь халуун өврөө дэлгэн, хайрын сэтгэлдээ автагдсаны нь үлгэрлэвэл хүчит хүлэг морин нисэх мэт хурдлан давхихуйяа унасан хүн орон зайг мэдрэхээ больж, юм бүхэн хажуугаар нь жирэлзэн өнгөрч, амьсгаа давхцан нүүр өөд нь цэвэр агаар сэнгэнэж, хөөрөн баярласандаа цээж нь багтрахын адил гэлтэй. Эсвэл урсгал долгионы аясыг даган хөвөгч хөнгөн завинд суусан хүнийг ивгээлт наран ээж, эргийн байгаль нүднээ эрээлжлэн усны долгион завийн хажуугаас мөргөн мөргөн наадахуйяа хажуунаас сэтгэлд нийцтэй сайхан үг чихэнд нь шивэгнэх мэт болж, улам улам алс тэртээ тийш нүдэн балай замнахын адил гэлтэй... Тийм цагт аян зам юугаар төгсөхийг харах бодох ч завгүй, хөлөг морин нь ангал нүхний ирмэг рүү давхиж явсан ч, хөнгөн завь нь хад мөргөх гэж байсан ч үл анзаарна... Ухаан бодол нь аясын салхинаа хийсэн одож, цэнгэлийн сайханд умбан, нүд аяндаа анилдана... Юлия хүүхэн ийнхүү цэнгэлдээ ташууран, улам улам цаашилсаар байжээ. Залуу бүсгүйн амьдралын яруу сайхан цаг эхэлж, сэтгэл заримдаа амттайхан хөдөлж, заримдаа шаналгаатайяа түгшихийг таашаах болж, зориуд сэтгэлээ догдолгох юм эрэн, өөрөө өөрийгөө жаргааж, зовооно. Хар тамхинд орсон хүн шиг хайр сэтгэлдээ шунаж, зүрхний хорыг шимтэн сорно...