Анжиссаг болбол ерийн тариачны адгуус бөгөөд хавчгар цээжтэй, хэрзийсэн хавиргатай, халцарсан эгэмтэй, хугарсан хөлтэй эцэж туйлдсан морь буюу. Анжиссаг толгой юугаа унжуулан зогсох бөлгөө. Дэл нь сэтийж хүзүү рүүгээ унжсан, бас нүд хамар хоёроос нь нуух цувж байдаг ажээ. Уруул нь доошоо цоровдуулсан мэт унжиж байна. Тийм адгуусаар их ажил хийлгэж таарахгүй боловч хийхээс л аргагүй ажээ. Анжиссагийг өдрөөс өдөрт буулга хөмөлдрөгөөс үл салгана. Зун бол өглөөнөөс үдэш болтол газар хагална, засна. Өвөл бол урь унатал «бүтээл» зөөнө. Анжиссагт хүч тэвээрэг авах газар алга: шүд хавируулахын төдий тэжээл түүнд өгнө. Зун шөнийн ажилд хөөж гаргатал ядаж зөөлөн ногоо зулгаадаг бол аштай вэ? Өвөл бол «бүтээлийг» зээлийн газар зөөж хүргэн, жүчээндээ илжирсэн сүрлийн хигдэс зажилна. Хөөрхий адгуусыг хавар тариалангийн талд хөөн аваачиж, шургааг жирээ модоор гөнжин өргөж босгоно. Тариалангийн талбайд ногоо юу ч үгүй. Хаа нэгтээ өнгөрсөн жил малын шүдэнд даагдалгүй хоцорсон ялзарсан бут (цацаг мэт) санамсаргүй торойж байх нь үзэгдэнэ.

Анжиссагийн хөөрхий ядмаг амь зуулга ийм бөлгөө!